GRYFONIK BRUKSELSKI

Wzorzec FCI Nr 80

GRYFONIK BRUKSELSKI

POCHODZENIE: Belgia

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 25.03.2003

Użytkowość: mały pies stróżujący i do towarzystwa

Klasyfikacja FCI: grupa 9 Psy Ozdobne i do Towarzystwa sekcja 3 Małe Psy Belgijskie nie podlegają próbom pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: wszystkie trzy rasy (gryfonik brukselski, gryfonik belgijski i brabantczyk) pochodzą od małego, szorstkowłosego psa zwanego „Smousje”, którego można było odnaleźć w okolicy Brukseli od wielu wieków.
W XIX wieku wprowadzenie linii King Charles Spanieli w kolorze ruby oraz mopsów zaowocowało krótką, czarną sierścią i utrwaliło obecny typ rasy. Te małe pieski są bardzo czujne i były hodowane do ochrony powozów i walki z gryzoniami w stajniach.
W roku 1883 w Księgach Rodowodowych Św. Huberta- L.O.S.H zarejestrowano pierwsze gryfoniki brukselskie. Były to: Topsy (L.O.S.H. nr 163) i Foxine (L.O.S.H. nr 164).
Około roku 1900 rasa stała się bardzo popularna, podobnie jak i inne rasy, dzięki królewskiemu zainteresowaniu wykazywanemu przez królową belgijską Marie- Henriette. Wiele osobników zostało wyeksportowanych i pomogło rozprzestrzenić rasę i jej popularność.

WYGLĄD OGÓLNY: mały pies do towarzystwa, inteligentny, proporcjonalny, czujny, dumny, mocny, o prawie kwadratowej sylwetce; z mocnym kośćcem, ale równocześnie elegancki w ruchu i budowie; przykuwający uwagę swym prawie ludzkim wyrazem. Obie rasy gryfoników są szorstkowłose i różnią się kolorem, podczas gdy brabantczyk jest krótkowłosy.

WAŻNE PROPORCJE: długość tułowia od przedniego punktu wyznaczonego stawem ramieniowym do najbardziej wysuniętego ku tyłowi punktu zadu powinna być jak najbliższa wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE / TEMPERAMENT: zrównoważony mały pies; żwawy, dumny, bardzo przywiązany do swego właściciela, bardzo czujny. Nie lękliwy, ale i nie agresywny.

GŁOWA: jest najbardziej charakterystyczną i przykuwającą uwagę częścią ciała. Głowa jest dość duża w proporcji do tułowia i ma prawie ludzki wyraz. Szata gryfoników jest twarda, stojąca i zmierzwiona; dłuższa nad oczami, na kufie, policzkach i brodzie, tworząca obramowanie głowy.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI: szeroka i zaokrąglona. Czoło wyraźnie zaokrąglone. Stop : bardzo wyraźnie zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI: Nos : czarny, osadzony na poziomie oczu. Cerata nosowa szeroka, z szeroko rozwartymi nozdrzami. Grzbiet nosa jest cofnięty tak, że profil utworzony przez brodę, nos i czoło stanowi jedną płaszczyznę.
Kufa: kufa wraz z nosem jest bardzo krótka: nie może przekraczać 1,5 cm. Prawidłowa kufa u brabantczyka wydaje się dłuższa ze względu na brak obramowania włosem. Mało zadarta kufa daje gorszy wyraz podobnie jak nos, którego grzbiet biegnie poniżej linii przeprowadzonej od dolnego kąta oczu; obydwa odchylenia stanowią poważne błędy.
Wargi: czarne. Górne i dolne wargi w ścisłym kontakcie i ściśle przylegające. Górne wargi nie tworzą fafli i nie zakrywają dolnych warg. Zbyt luźne wargi psują pożądany wyraz.
Szczęki / zęby: żuchwa jest wygięta ku górze, szeroka, nie zwężająca się i wystaje przed szczękę; cechą rasy jest przodozgryz. Siekacze górne i dolne powinny być ustawione równo, w linii prostej; linie górnych i dolnych siekaczy przebiegają równolegle. Pysk ściśle zamknięty, bez pokazywania zębów i języka. Szeroka i wydatna żuchwa jest nadzwyczaj ważna. Należy zwracać uwagę, aby unikać braków siekaczy.
Oczy: szeroko rozstawione, duże i okrągłe, nigdy wytrzeszczone. Brązowe, możliwie jak najciemniejsze. Oczy obramowane czarnym pigmentem i pożądane niewidoczne białkówki. Małe, owalne lub jasne w kolorze oczy stanowią wadę.
Uszy: małe, osadzone wysoko i w dostatecznej odległości od siebie. Uszy niekopiowane, noszone pół- uniesione i opadające ku przodowi. Zbyt duże uszy są niepożądane, podobnie jak uszy załamane ku bokom głowy. Uszy kopiowane są spiczaste i stojące. Kopiowane i niekopiowane uszy są na równi dopuszczalne.

SZYJA: średnio długa; płynnie przechodzi w barki.

TUŁÓW: długość tułowia praktycznie równa jest wysokości w kłębie. Pies robi wrażnie małego, kwadratowego i mocnego.
Kłąb: lekko zaznaczony.
Grzbiet: prosty, krótki, mocny.
Lędźwie: krótkie i umięśnione, bardzo lekko wysklepione.
Zad: szeroki i płaski lub bardzo nieznacznie opadający.
Klatka piersiowa: szeroka, głęboka do łokci. Przedpiersie wyraźnie zaznaczone, co powoduje nieznaczne uwypuklenie profilu klatki piersiowej. Żebra dobrze wysklepione, jednak nie beczkowate, ale i nie płaskie.
Linia dolna: brzuch nieco podciągnięty, słabizny wyraźnie zaznaczone.

OGON: osadzony wysoko i noszony dość wysoko. Ogon, jeśli kopiowany, jest skracany o 2/3 długości. Ogon nie kopiowany jest noszony w górze z końcem ogona zwróconym w stronę grzbietu; jednak nie dotyka grzbietu, ani nie jest zakręcony. Ogon z natury krótki, lub złamany, lub zakręcony jest poważną wadą.

KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Wygląd ogólny: kończyny przednie równoległe o mocnym kośćcu, ustawione dostatecznie szeroko.
Barki: normalne kątowanie obręczy barkowej.
Łokcie: przylegające do tułowia.
Nadgarstki: mocne.
Łapy: małe, okrągłe, nie skręcone na zewnątrz, ani do środka. Ściśle zwarte palce. Zrośnięte palce są niepożądane. Mocne poduszki palców, tak ciemne jak tylko możliwe. Pazury pożądane czarne, lub możliwie najciemniejsze.
KOŃCZYNY TYLNE:
Wygląd ogólny: kończyny tylne o mocnym kośćcu, zupełnie równoległe, ich kątowanie jest proporcjonalne do kątowania kończyn przednich.
Stawy kolanowe: wystarczające kątowanie.
Stawy skokowe: dobrze kątowane, ani zbieżne, ani rozbieżne.
Łapy: podobnie jak przednie. Dodatkowe palce niepożądane.

RUCH: mocny, równoległy ruch kończyn z dobrą akcją kończyn tylnych. Mały wykrok kończyn przednich oraz inochód stanowią wadę.

SZATA:
SIERŚĆ:
Jakość szaty: gryfonik brukselski i gryfonik belgijski mają szatę szorstkowłosą z podszyciem. Sierść jest z natury szorstka, nieco falista, ale nie lokowata; jest trymowana. Aby ocenić strukturę szaty musi ona być odpowiednio długa. Zbyt długa szata psuje sylwetkę i nie jest pożądana. Jedwabista lub wełnista szata stanowi poważną wadę. Brabantczyk jest psem krótkowłosym. Szata jest ostra, płasko leżąca, błyszcząca, o długości najwyżej 2 cm.
Owłosienie głowy: u gryfoników dłuższa szata na głowie (broda i wąsy) zaczyna się poniżej linii nosowo- ocznej i rozciąga się od jednego ucha do drugiego, pokrywając kufę i policzki mocnym włosem, który jest tu dłuższy niż na pozostałych częściach ciała. Nad oczami włosy muszą być dłuższe niż na innych partiach czaszki, tworząc brwi.
UMASZCZENIE:
gryfonik brukselski: rude, rdzawe; niewielka ilość czerni jest dozwolona w okrywie włosowej głowy.
gryfonik belgijski: czarne, czarne podpalane. Podpalanie musi być jednolite i wysycone w kolorze. Podpalanie jest widoczne na kończynach przednich, na łapach aż do nadgarstków; na kończynach tylnych na łapach, aż do stawów skokowych. Przechodzi dalej na wewnętrzną stronę kończyn. Jest również widoczne na klatce piersiowej, policzkach, nad oczami, wewnątrz uszu, poniżej ogona i dookoła odbytu. Kolor czarny może być przesiany rudo- brązowym; 6 jest to dopuszczalne choć preferowane jest umaszczenie czysto czarne i czarne- podpalane.
brabantczyk: uznane są umaszczenia takie same, jak u gryfoników. Występuje ciemna maska. Siwienie i szpakowatość maski u starszych psów nie powinny być negatywnie oceniane. U wszystkich trzech ras pojedyncze białe włosy na klatce piersiowej są tolerowane, ale nie są pożądane.

WAGA: waha się między 3,5 a 6 kg.

WADY: wszelkie odstępstwa od powyższych cech powinny być uznane za wady, których ocena powinna pozostawać w ścisłej proporcji do ich stopnia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.

WADY ELIMINUJĄCE:

• Temperament : agresja lub nadmierna bojaźliwość.
• Braki w pigmentacji nosa lub pigmentacja inna, niż czarna
• Stałe ukazywanie języka przy zamkniętym pysku
• Krzywa żuchwa
• Szczęka wystające przed żuchwę
• Jakiekolwiek inne umaszczenie niż te, podane we wzorcu, takie jak szare, niebieskie- podpalane, brązowe- podpalane, umaszczenie wątrobowe
• Jakakolwiek biała łata Każdy pies wykazujący oczywiste wady fizyczne lub zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA: samce powinny mieć dwa normalnie wyglądające jądra, całkowicie opuszczone do worka mosznowego.